The MÉTA Project
Visual Storytelling

Thalia Galanopoulou

Meet the Artist

Συναντήσαμε τη Θάλεια στο κέντρο της Αθήνας, για να κατευθυνθούμε προς το Μουσείο Μπενάκη. Στόχος μας, να καμαρώσουμε τη φωτογραφική σειρά της, με τίτλο “Begotten”, να εκτίθεται στους τοίχους του μουσείου στα πλαίσια του Athens Photo Festival ’16, στην αίθουσα με τους νέους Έλληνες φωτογράφους.

Interview, Photography and Photo Editing by Georgina Staikou
Videography by Elpida Kontogianni and Maria Ntrougia
Video Editing by Maria Ntrougia

Connect with Thalia Galanopoulou

 

Ποιά η αφορμή για να ξεκινήσεις την σειρά “Begotten”;
Ως έφηβη πήγαινα σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια που έχει κλείσει πλέον, το Underworld. Πηγαίναμε νωρίς διότι δε μας άφηναν οι γονείς μας στα 15 μας να είμαστε έξω μέχρι πολύ αργά. Αλλά όλο βρίσκαμε δικαιολογία ότι κοιμόμαστε σε κάποια φίλη. Ήμασταν εκεί με το που άνοιγε! Η ατμόσφαιρα επιβλητική, η μουσική αυτή που μας άρεσε να ακούμε. Ακόμα, είχε οθόνες που έπαιζαν κάποιες ταινίες θρίλερ τύπου B-movie. Οι περισσότεροι θαμώνες του μαγαζιού είχαν ιδιόρρυθμες, ιδιαίτερες προσωπικότητες. Φυσικά, αφού μας άρεσε, σιγά σιγά μιμηθήκαμε και εμείς κάτι από τις extreme εμφανίσεις τους, όπως ήταν η γραμμή του μακιγιάζ από την ταινία “The Crow”. Αυτό που με ενθουσίασε πολύ, ήταν τα show που έκαναν στο μαγαζί και οι άνθρωποι που τα έκαναν. Τα show ήταν συνήθως φετιχιστικά, σαδομαζοχιστικά και ερωτικού περιεχομένου.

Όσο μεγαλώναμε καταλάβαμε πως κάποια πράγματα σε σχέση με την εμφάνιση και την εξωτερική εικόνα ήταν σε έναν βαθμό αρκετά επιφανειακά. Όπως και να έχει, με είχε επηρεάσει πολύ η εμπειρία εκείνων των χρόνων και το είχα έντονα στο μυαλό μου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια αίγλη στα μάτια μου και ήθελα να μάθω παραπάνω για αυτούς. Σταματήσαμε να συχνάζουμε σε τέτοια μαγαζιά αλλά ξαναπήγα μετά από κάποια χρόνια, ως φωτογράφος για να γνωρίσω καλύτερα τους ανθρώπους αυτούς, ως προσωπική μου αναζήτηση. Συνάντησα ανθρώπους που ήξερα ήδη και γνώρισα καινούργιους. Παρακολούθησα αρκετά show και σιγά σιγά άρχισα να φωτογραφίζω, να κάνω πορτραίτα. Ένιωθα πολύ περίεργα, γιατί πλέον δε μου άρεσε να συχνάζω σε τέτοια μαγαζιά… πολλή φασαρία, πολύς κόσμος, κάπνα, πολύ αλκοόλ κτλ και πλέον δεν ήμουν σε τέτοια φάση, οπότε και ένιωθα κάπως «εξωγήινος». Φωτογράφιζα διαφορετικούς ανθρώπους, κάποιοι δεν είχαν πάρα πολύ σχέση με τον κόσμο εκεί και πήγαιναν γιατί τους άρεσε η μουσική, άλλοι ήταν περσόνες και μοντέλα και οι άλλοι είχαν ως κύρια επαγγελματική τους ενασχόληση το fetish και το BDSM. Τελικά με ενδιέφερε πάρα πολύ αυτό το diversity στον κόσμο και το οτι ο καθένας προερχόταν απο διαφορετικό περιβάλλον και υπόβαθρο.

 

 

 

 

 


Ένα άλλο δυνατό σου project είναι το “Points of Authority”. Πες μας λίγα λόγια για αυτό.
Το project «Points of Authority» το ξεκίνησα στην Αγγλία ως πτυχιακή, όσο έκανα το μεταπτυχιακό μου. Όταν πήγα στο Λονδίνο, δεν είχα καμία ιδέα για το τι ήθελα να κάνω, πέρα του ότι ήθελα να κάνω κάτι πάνω στην φωτογραφία δρόμου, γιατί γενικά όλα αυτά τα χρόνια είχα κάνει πιο πολύ φωτογραφία μέσα σε στούντιο και «ασφαλή περιβάλλοντα», τα οποία ήταν εσωστρεφή project σε γενικές γραμμές.
Ωστόσο, έκανα μια πολύ λανθασμένη επιλογή μεταπτυχιακού. Σε καμία περίπτωση δεν είχε να κάνει με documentary photography και photojournalism, που ήθελα. Ήταν προσανατολισμένο στην conceptual art και fine art photography. Προφανώς και το είχα καταλάβει αυτό, αλλά οι Άγγλοι ήταν αρκετά ανοιχτοί, οπότε δεν είχα κάποιον περιορισμό. Αυτό που ήθελα ήταν να ανοίξει το μυαλό μου, να πάρω άλλα ερεθίσματα, είχε και αρκετά θεωρητικά μαθήματα τα οποία ήθελα να παρακολουθήσω, καθώς ένιωθα έλλειψη σε αυτό το κομμάτι της φωτογραφίας. Τελευταία στιγμή άλλαξα γνώμη και πήγα στο Λονδίνο, αντί να πάω στο Brighton να φωτογραφίζω γλάρους. Σίγουρα η πρωτεύουσα ήταν πιο ενδιαφέρουσα επιλογή. Είπα να το δοκιμάσω και ότι είναι να γίνει ας γίνει!
Πολύ τσάι στην Αγγλία πάντως, παιδιά κόλλησα, έβαζα και γάλα. Πλέον πίνω μόνο ελληνικό καφέ.

Σου δόθηκαν συγκεκριμένες οδηγίες και περιορισμοί για την πτυχιακή σου;
Όχι, ευτυχώς ήταν πολύ ελεύθερο, γιατί αν με “έσπρωχναν” στην κατεύθυνση που ήθελαν εκείνοι, πιθανό να το είχα αφήσει. Ήθελα να τεστάρω τα όριά μου, να βγω λίγο από την ζώνη ασφαλείας μου και να με βάλω σε πρόκληση και έτσι θέλησα να κάνω κάτι στον δρόμο. Δεν ήξερα ακριβώς τι θα έκανα και απλά κάνοντας μερικές βόλτες στο Λονδίνο, πέρασα τυχαία από τη συγκεκριμένη περιοχή, το City of London, δηλαδή το οικονομικό κέντρο του Λονδίνου. Εκεί βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία των τραπεζών, των χρηματιστηρίων και άλλες μεγάλες επιχειρήσεις. Ένιωσα πως ο κόσμος εκεί ήταν τελείως αποξενωμένος από το περιβάλλον του, με ένα κινητό στο χέρι και ακουστικά. Δεν κοιτούσαν γύρω τους, ούτε συναναστρέφονταν με άλλους ανθρώπους, περπατούσαν σαν ρομπότ, πολύ γρήγορα, κάνοντας εμφανή ότι έχουν έναν στόχο και είναι προσηλωμένοι σε αυτόν και στο να πάνε στην δουλειά τους. Μου έκανε φοβερή εντύπωση αυτό και η ομοιομορφία με τα κοστούμια που φορούσαν όλοι. Ήταν αυστηρά ντυμένοι και αυτό με παρακινούσε και αισθητικά, αρκετά. Οπότε και μου βγήκε πολύ φυσικά ότι «Αυτό θα κάνω! Τα πορτραίτα τους!». 

Ποιά ήταν όμως τα βαθύτερα κίνητρα, για να θες να τους φωτογραφίσεις; Θέλησες να γνωρίσεις τον κόσμο τους για παράδειγμα;
Και ναι και όχι. Από την μια ήθελα να γνωρίσω περισσότερα, καθώς είναι κάτι τελείως διαφορετικό από εμένα. Αυτή η κοινωνική τάξη δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Οι λιγοστοί τραπεζίτες στην χώρα μου δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που βλέπεις ότι υπάρχει εκεί. Είναι μια ολόκληρη, τάξη, μια «κάστα» ανθρώπων με κάποια κοινά χαρακτηριστηκά. Ήταν πολύ ξένο για μένα, αλλά από την άλλη υπήρχε αυτή η αντίθεση οτι προέρχομαι από άλλη κοινωνική τάξη, από άλλη χώρα, όπου και αυτή η χώρα βρίσκεται και σε μια οικονομική κρίση, η οποία επηρεάζεται από το “City of London” όπως και από άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Σκέφτομαι λοιπόν, πως κάποιες αποφάσεις των ανθρώπων αυτών θα επηρεάσουν με domino effect και την οικονομία της Ελλάδας, το οποίο αυτό πιθανό δε το συνερίζονται ή δε το γνωρίζουν.

Θα ξαναπήγαινες στην Αγγλία να μείνεις?
Όχι, στο Λονδίνο δε θα πήγαινα σίγουρα. Από πολιτιστική και καλλιτεχνική άποψη, έχει φοβερό ενδιαφέρον, αλλά όσον αφορά την ποιότητα ζωής θεωρώ πως δε θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Όλα είναι πολύ ακριβά, δουλεύεις σαν τον σκύλο να πληρώνεις τα έξοδά σου και απλά να βγαίνεις πολύ οριακά… θα μου πεις, κι εδώ το ίδιο δεν είναι; Ναι, αλλά εκεί θα πρέπει να μείνεις μαζί με άλλα πέντε ή ακόμη και επτά άτομα στο ίδιο σπίτι, ενώ στην Ελλάδα πολύ πιθανό να έχει κανείς το δικό του σπίτι ή και να συγκατοικήσεις με κάποιον φίλο. Ένα άλλο θέμα, ζωτικής σημασίας για εμένα, είναι το φαγητό και ο ήλιος. Ο ήλιος δυσεύρετος και το φαγητό, επί το πλείστον, όχι καλής ποιότητας, κατά την άποψή μου. Οπότε, δε μου ταιριάζει.



 

 

 

 


Σε τι στάδιο βρίσκεται το “Points of Authority”;
Σαν πρώτη σκέψη είχα να συνεχίσω το project στη Γερμανία, συγκεκριμένα στην Φρανκφούρτη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μιας και είναι άμεσα συνδεδεμένη με το θέμα μου. Το επόμενο όμως βήμα είναι να συνεχίσω το «Points of Authority» στην Αθήνα. Είναι πιο δύσκολο από όσο ακούγεται, είναι καχύποπτοι οι άνθρωποι στην Ελλάδα, δε ξέρω αν θα μπορέσω να το κάνω ή θα βρω πολύ μεγάλα εμπόδια.
Γενικότερα έχω παγώσει όλα μου τα προσωπικά project, λόγω δουλειάς και έλλειψης χρόνου. Δουλεύοντας στην εφημερίδα «Το Έθνος» δεν μπορώ να βάλω κάποιο πρόγραμμα. Από την αντίπερα όχθη, μου αρέσει που δεν είμαι σε μια δουλειά 9:00 – 17:00. Για παράδειγμα, βρίσκω ενδιαφέρον το προσφυγικό θέμα, ή κάποιο πορτραίτο που θα με βάλει σε δημιουργικές σκέψεις. Θεωρώ πως θα ήμουν αχάριστη αν γκρίνιαζα και έλεγα ότι δε με καλύπτει. Σκέφτομαι: «Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω που να βιοπορίζομαι και παράλληλα να καλύπτομαι καλλιτεχνικά;». Νομίζω ότι έχω έρθει αρκετά κοντά σε αυτό. Ξέρω ότι κάνοντας εκθέσεις με τα προσωπικά μου project δε πρόκειται να βιοποριστώ, δεν έχω αυταπάτες ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Όταν κάνω φωτορεπορτάζ δε κάνω πάντα την τέχνη μου, κάποια τα κάνω διεκπεραιωτικά προφανώς, γιατί όταν φωτογραφίζω βάζω πολύ ενέργεια μέσα σε αυτό και δε μπορώ να το κάνω κάθε μέρα αυτό. Μου ρουφάει τρομερή ενέργεια, αλλά αυτή η δουλειά μου ταιριάζει πολύ περισσότερο από προηγούμενες που έχω κάνει στον τομέα της φωτογραφίας.

Πως θα αισθανόσουν αν στον δρόμο σε φωτογράφιζε κάποιος στο άσχετο;
Τώρα; Δε θα με ένοιαζε καθόλου, γιατί ξέρω πως είναι από την μεριά του φωτογράφου. Ίσως αν δεν ήμουν φωτογράφος να μην το καταλάβαινα.


© the MÉTA Project | 2016